Post!1

Dit is een compilatie van de postmomenten tijdens de zomerse dagen. Waarom ik het dan extra leuk vind om te lopen, maar tegelijkertijd ook behoorlijk afzien is.

Ik begin bij de Albert Heijn. Buiten is het warm en binnen KOUD! Een soort sauna effect.

Bij de drankhandel daarnaast wordt gevraagd of ik een flesje koud water wil. Dat sla ik niet af. Heerlijk verkoelend ook fijn om af en toe in je nek te leggen.

Op de brievenbus van nummer? staat “Bedankt postbezorger”, wat leuk. Wat attent! Hartelijk bedankt. Extra moed om door te lopen.

Op nummer 111 is de mantrazin. Iedere dag. “Alles is welkom, maar hou de blauwe enveloppen bij je.” Ook wel: “Hou je zooi bij je.” Sorry, maar dit is mijn taak.

Bij nummer 349 is het oppassen voor de hond. De vrouw met de hond roept heel hard en heel streng naar de hond als hij tegen de brievenbus opspringt. Ze heeft een speciaal bakje gemaakt achter de brievenbus zodat de hond niet in mijn hand kan bijten.

Vervolgens kom ik verderop bij de Syrier. Een Syrisch restaurant gerund door een Syrier die sinds een paar jaar in Nederland woont. Hij is een jaar of 28 schat ik. Als ik met bezweet hoofd en nat shirt aan kom lopen staat hij alklaar met een koude cola met een rietje “Je mag altijd een cola bij ons drinken.Gratis.” Ontzettend aardig. Ik drink de cola met volle teugen op het kleine terras en wissel wat woorden. Vervolgens bedank ik en vertrek naar de overkant van de straat.

Meestal op het volgende adres is er een pakketje besteld en hoor ik direct uit de megafoon: “Ik kom eraan.” En dan leg ik het pakketje of neer of ik geef het in zijn hand.

Een kort rondje post, op de woensdag en de vrijdag is een rondje 1,5 uur. De overige 3 rondjes zijn 2,5 uur.

Bij de Chinese vrouw van de patatzaak op de hoek neem ik soms een fanta en soms als extra traktatie of beloning voor mezelf een patatje met. Ze zegt vaak: “Jij loopt veel, jij afgevallen. Jij mooi. Ik met jou meegaan.

Ook laat 1 man met grijs haar, rustige tred rond deze tijdstip zijn hond uit. Dus hij geeft vaak aan: “Je bent vroeg vandaag. Je gaat steeds sneller. De ervaring he.” Maar ook als ik wat later ben krijg ik eventjes een opmerking: “Je bent laat vandaag.” En dan antwoord ik braaf “Ja het weer he!” En dan lachen we en groeten elkaar.

Bij de volgende straat zitten de kinderen al paraat achter de brievenbus voor de nieuwe Donald Duck. Wanneer ik deze in de bus doe grissen ze hem al aan de andere kant gillend van het lachen uit mijn handen.

Het meisje van 4 in mijn straat roept “Dag postbode!” Ze wil kunstenares worden. Op het raam van het huis waar ze woont staan haar tekeningen tentoongesteld. Voor haar huis zit ze achter een grote schildersezel. Ze vraagt of ze een portret mag maken van mij. Dat mag. En als dank…. natuurlijk postbode elastiekjes.

Vervolgens gaat mijn reis door de volgende straat in. Op nummer 2 zit iedere dag een donker silhouet in de kamer. Een oude man die daar altijd naar buiten kijkt. Wanneer ik langsloop zwaai ik even. Zijn hand beweegt in staccato mee. Zijn vrouw zit er soms ook. Zij geeft handkusjes. Ze heeft spierwit haar met een paarse pluk. Althans ik denk dat het zijn vrouw is. Ze is er vaak. Soms niet. en rijdt soms op een brommer. En zegt soms: “Let je wel goed op jezelf meisje”. “Meisje” vind ik schattig.

Uiteindelijk mag ik koffie drinken bij het psychologisch opleidingscentrum en ga ik met een voldaan gevoel naar het depot.

Thuis aangekomen staan er 5 kinderen voor de deur uit de straat .Ze bellen aan. “Postbode, heeft u elastiekjes voor ons? Eens even kijken in de tas. Ik haal een in elkaar geklit grote klomp elastiekjes uit mijn tas en geef het ze. “Wel eerlijk verdelen he!” “Ja postbode!” roepen ze in koor. En ze vertrekken al giebelend.

Een bedankje aan de postontvangers. Het was weer een leuke en enerverende dag.