Geschiedenis versus moeder

Terwijl de bommen knallen op de huizen, de betonblokken langs je oren vliegen en je elkaar niet meer kan horen praten, zit mijn moeder in kleermakerszit in de schuilkelder onder het grote huis van haar moeder. Ze zit op haar voeten. Haar bereumade voeten alsof haar voeten vastgebonden zijn en haar handen. Haar handen en voeten zijn vervormd. Het is doodstil. Samen zit ze daar met een aantal medewandelaars van de mindfullnesgroep. Ze zijn doodstil. Ze ademen. Haar voeten en tenen krom. Met haar handen kan ze bijna niets tillen of dragen. Iets maken en stilzitten kan ze. In de kring, ze ademt, ze staart. Ontspannen kijkt ze voor zich uit. Hun doel is dat als er 1 procent van de wereldbevolking er zoveel licht uitstraalt er wereldvrede is. Daar wil mijn moeder aan meedoen. Vrede. Het klinkt als een droom. Maar haalbaar. Net als de vrouwen die zich verzameld hebben in de kelder van het grote huis. Via een appgroep hebben ze zich verzameld bij de deur. Achter in de tuin was een tuinhuisje met een gat in de grond. Een voor een gaan de vrouwen naar binnen. In de kelder branden kaarsen. Ze lopen in stilte alsof ze een stille grafkelder ingaan. Ze noemen het de opstand in stilte. En ze zijn niet de enigen. In andere kelders zijn ook vrouwen samen gekomen. Ze zitten allemaal met hun voeten over elkaar in kleermakerszit. Ze zitten en ze ademen en kijken ontspannen voorzichtig uit. Het nieuws verspreid zich in de opstandige vrouwen in zitten. Mijn moeder heeft de eerste aanleiding gegeven. Ze heeft haar zus verteld dat ze stil wilde zijn. Ze kon schreeuwen, maar wat maakt het uit? Dat ze doodgeschoten werd en wat dan? En haar kinderen? En haar man? Iedereen stil zijn. Er zijn, blijven, met een groep knotsgekke ouwe wijven zoals zij. Wat maakt het uit als ze toch dood zou gaan? Hoe lang had ze nog ook zonder die bommen? Maar ze blijft. Ze blijft vechten. Zonder handen en zonder voeten. Maar al zittend starend in een kaars blijft ze zitten voor de vrede. Het lichtpuntje blijven zien. Dat is de slogan: altijd een lichtpuntje blijven zien. Het lichtpuntje betekent lekker in het park op een kleed met de kinderen die spelen die stampen in de laatste regenplassen, kunnen zeggen wat ze denken ook al zijn mensen het er niet mee eens. Dat ze kunnen uitkomen voor wie ze zijn. Lol en plezier maken, hand in hand met je vriend of vriendin over straat. Samen zingen alle liederen die er maar te bedenken zijn. Ze staren in een brandende kaars. Haar zus houdt via een app in de gaten welke huizen er vol raken met vrouwen. De vrouwen lopen over straat en doen alsof er niks aan de hand is. Ze duiken weg in een tuin waar onder het huis kelders zijn gegraven. Ze zijn niet bang of angstig. Hand in hand houden ze kontakt met elkaar. Iemand in de hoek van de kelder laat knijpend windje. Gegniffel en gekuch. Opeens een knal en voetstappen. Mijn moeder blaast het kaarsje uit. Het is pikkedonker. Niemand zegt iets. Waar denken ze aan? Laarzenstappen tappen klinken. Stort het huis in of niet? Zelfs dan en ze doodgaat? Zelfs dan blijft ze bestaan. Ook in het donker houdt ze een kaarsje in gedachten…Dan kijken ze naar het gat. Alle vrouwen houden hun adem in. Dan een vrouwenstem: ” Hallo?” Mijn moeder zegt: “Hallo” terug. Het is nog donker. “Is er nog plek voor ons? We zijn met z’n drieën.” Mijn moeder steekt de kaars aan. Drie silhouetten zijn goed te zien. Twee slanke en een meer gezette vrouw staan bij de ingang. Waar komen jullie nog zo laat vandaan? Goed dat jullie er zijn. Kom binnen. En zoek een plekje.” “Dank jullie.” Ze nemen ze een plaats achterin de kelder waar het vochtig was. Heb jullie het warm genoeg? De kaarsen geven warmte. Maar niet voldoende. Doch, het vriest. Damp als wolkjes komt uit hun neuzen. Toen roepen een aantal vrouwen: “We hebben het koud. Zo bevriezen we nog en het is gevaarlijk buiten.” Gerjan denkt even na en komt op een formidabel idee…en roept!: “De verkleedkist! In het schuurtje van mijn opa staat een koffer vol verkleed kleding, lekker warm. Gerjan vraagt een van de vrouwen mee te helpen. De kist is loodswaar. Er zijn veel tuinfeesten geweest met deze kist. Verstoppertje gespeeld, elkaar bang maken door enge outfit en schmink waar om gelachen werd. Lekker gegeten. Het was daar een paradijs voor iedereen. Zelfs de kinderen op de straat die soms een snoepje kwamen halen. Omi, mijn oma zei altijd ja en snoep gaf. Wat een feest! Nu wordt hij gebruikt voor een andere reden. Ze gaan op tijd op speurtocht, wel zachtjes, want de kleedkist is zwaar en ze moeten onder de ramen doorlopen om niet gezien worden. Ze brengen de kist puffend naar het gat waar het werd opgevangen wordt door de andere vrouwen. ” Goed werk, Gerjan en Els!” En ze geven elkaar een high five. Count your blessings in roerige tijden. “Kijk! Zoek maar uit!” Ik heb een berenpak in de aanbieding, Marian wat voor jou? Ze begint te lachen. “Sssttt, roept mijn moeder, niet hard praten.” Zacht gegiechel. Een clownspak met neus voor een van de vrouwen en warme pruik gaat naar een lachende vrouw. De sombrero voor mijn moeder, het pak van pippie langskomen ook een soldatenuniform voor de gezettere dame. Ze doet de pet op. Ze zullen het niet lang meer koud hebben. Die zou ook weleens van pas kunnen komen. Oké, stil weer! Ieder zit bepakt en bepakt in carnavalornaat. Binnensmondse pretjes kunnen nauwelijks onderdrukt worden. ” (Een buurvrouw die het clownspak droeg met bloem aan de voorkant droeg vroeg aan haar buurvrouw zachtjes: Als ik in deze bloem hard knijp, komt er nog water uit?” Ze knijpt. Een pisstraaltje water. Samen lachen ze.) ” Stilte nu” roept mijn moeder. We zijn hier voor een ding: “Ja,” zegt Els, “veel licht maken met zijn allen. Denk aan fijne dingen. Oké, dus allen stil. Ontspannen. Hoe staat het methode overige groepen Gerjan?” “Ik zie net dat ze gaan slapen. Ze hebben dekentjes. Ze zijn voorbereid op de kou.”