Kerstpost

De eigenares van de drankhandel, ongeveer mijn startpunt zei vriendelijk: “Je mag altijd water bij ons drinken of koffie. Of als je even naar het toilet moet. Geen probleem.” Ik vond het erg aardig van haar. Heb er geen gebruik van hoeven maken maar indien als, dan doe ik het graag.. (of na het werk een wijntje, zo dacht ik. Maar dat was meer een grapje in mezelf)

Het was busy busy busy bij de kerstpost 2020. Soms liep ik met 22 tassen door mijn vertrouwde wijkje. Ik sjouwde me de pleuris. Gelukkig heb ik sterke armen en benen. Gelukkig waren er mensen behulpzaam en ook meelevend.

Mensen wachtend bij de brievenbus wachtend op de post. Een vrouw stond al bij haar brievenbus klaar. Dikke harige jas. Haar in een staart. Vuurrode lippenstift op. En zoet parfum. Met rode appelwangen van de kou of juist van het vurig verlangend naar een kerstkaartje of pakketje. Een minnaar? Of gewoon je schoonmoeder , zus of tante? Die ene oudoom die altijd alleen is? Of die neef die altijd op reis is en nu vastzit in een over ander ver land? Een grote glimlach. Het was het wachten waard geweest! Ik werd erg blij van al die vrolijke gezichten. En dat maakte de zwaarte van het sjouwen van de postzakken lichter. Het gaf energie om door te gaan. Normaal loop ik zo’n 2,5 uur op een zware dag. Nu 5 uur. Normaal in 1 ronde. Nu in drie. Ik heb heel wat podcasts afgeluisterd. Van interviews van “De dakhaas” tot Chinese les en Engelse BBC, pychologie. (over het geheim van succes en genieten. Nou, als postbode leef je behoorlijk in het moment!

Ook de aardige man van in de 80 met zijn atelier kwam ik soms tegen. Bruin petje op, rode sjaal, net jasje. een glimlach die steeds treuriger wordt. Hij heeft helaas niet lang meer te leven en ik mocht kijken in zijn atelier waar hij zijn schilderijen heeft staan. Een kleine ruimte zo groot als een garage. Prachtige olie, acryl schilderijen tegen de muur, aan de wand, op de grond van landschappen, bruggen, huizen. Ik vond het heel bijzonder wat deze man heeft gemaakt. In kleine lijntjes schilderde hij zo realistisch mogelijk maar gaf er wel een eigen draai aan door met kleuren te spelen. Hoe zou ik dat doen? Nou laat dat maar aan mijn zussie over. En ik was hem dankbaar dat ik eventjes mocht komen koekeloeren en dat ik hem nog eventjes ken. En wenste hem sterkte met alles.

Een van mijn laatste adresjes had een zowaar kerstpakket gemaakt. Om me te bedanken voor alle post die ik door hun brievenbus had gepropt. Ontzettend aardig. Ik kwam zo rond 19.00u aan, pufte dat ik nog 2 uur moest .Thuis gekomen natuurlijk direct uitgepakt. Er zat een Ipa biertje, een douchegel met eucalyptusgeur en een voetenmasker in. En een kaartje. Ik heb direct in de avond het voetenmasker opgedaan. Een soort sokken met creme erin. Heerlijk, het was een echte verwennerij! Ik heb de hele avond met de sokken aangezeten. Lekker laten intrekken en vervolgens volgens opschrift mijn voeten uitgebreid gemasseerd. Heeeerrrlijk!!Dankjulie wel!

Het laatste adres was van een grijze vrouw met zwarte pluk. Tikte met de achterkant van haar ring tegen het raam. Ze riep hard: “Doe de groeten aan je moeder. Van Hennie! Ik ken haar niet maar doe haar de groeten.” “Dankjewel hoor Hennie! Zal ik doen!” En ik ging weer verder. Leuk zulke vaste adresjes die je al begint te kennen. Maargoed, er is veel buurtcontrole dus moet wel mijn best doen.:-) En deze periode was men wel coulant. Dus dat was fijn.

Soms leek het net een sprookje buiten met de lege straten, het rollen van de wieltjes van mijn kar en de versierde huizen. In het donker waande ik me soms als een soort kerstvrouw beladen met pakjes op mijn kar, vliegend in de holst van de avond. Met een vloeiend slingerende beweging de pakjes en brieven in de brievenbus. Ik stelde me voor bij de kerstkaarten de blije gezichten van een kaartje. “Zeg kijk nou, Kees, wat leuk! Een kaartje van tante Sjaan!” “Hohoho!” Ik las de adressen van de kaarten bij lantaarnpalen, huislichten en koplampen van auto’s.

Hohoho, met mijn benen op de grond heb ik ook soms bijna zitten grienen omdat het werk zwaar is. Ik sleepte me bijna voort, zo zwaar als n moeras. Duwde de kar alsof ik 3 paarden vooruit moest duwen. Een kar met 21 tassen post en pakjes! Dit in meerdere rondes.k niks meer kon lezen, moeizaam. Maar ik moest door en het is me en ons team gelukt! Juist door ook de bewoners die zo vriendelijk reageerden. De koffie aanboden, een praatje maakten. Dat maakt het werk leuk en niet saai. Ben trots dat ik het gedaan heb. Ik heb meer structuur gekregen en meer kracht.

2021 Nu januari is begonnen komt er ook minder post. Ja de pakketjes rijzen nog de pan uit. Waarvan de man van het kerstpakket me nog riep: “Jullie lopen je ook wel de tyfus te sjouwen he.” Ik was blij met een beetje relativering. Het gaf voor een deel ook mijn gevoel weer, maar mijn drang om mensen plezierige kaartje te geven was groter.

De post wordt iets minder veel. Waardoor ik voor het donker thuis ben. De dagen worden weer langer, dus langer licht. De kar is iets lichter en doordat ik minder tijd kwijt ben aan de post hou ik meer tijd voor mijn andere bezigheden over. Heel fijn. Ik wil iedere dag de anekdotes die ik met mensen heb tijdens de post gaan opschrijven. Zo kan het een leuke-ontmoetingen-beleefd-dag zijn of misschien het tegenovergestelde kan schrijven. Ik ga dit een jaar volhouden. Dat is de afspraak met mezelf. Zodat ik iedere dag fris blijf kijken. Leuk! Heb er zin in! Een heel nieuw fris jaar voor ons! Yeahh!