Post on Snow

Sneeuwpret! Witte daken, witte tuinen, witte heuvels en witte straten. Fietsers die balanceren. Over platgetrapte sneeuw proberen te fietsen. De wandelaars die wankelend door de sneeuw lopen. De een met billen geknepen en stijf, de ander weer armen wijd. Als op een trapeze. Zo onwennig. Ik vind het ook wel een grappig gezicht. Zo struggelt ieder erop los. De een met een geconcentreerd gezicht, een ander weer met verbazing, en een andere weer op tanden bijtend en lachend. Maar vooral vrolijke gezichten en glunderende oogjes. En zoals hun oogjes glunderen, zo klopt mijn hart. Heerlijk die frisse kou!

De zon schijnt gul. Ik heb een dubbeldikke postjas aan met extra warmtelegging. Ik draag een dikke muts en sjaal van PostNL. Ik heb er zin in! Mijn vertrouwde kar, vandaag een troubadour een vriend, soms vijand. Van wie ik de wieltjes steeds anders hoor rollen op verschillende ondergrond. Soms hard, soms zachter, soms vastgelopen in de sneeuw, beladen met post en postpakketjes. Vol beladen kar door de sneeuw. Nou ja, rijden? Ik ben meer een duw paard die met brute kracht de kar door de sneeuw heen schuift. Sneeuw blijft aan de wieltjes plakken. Hortend en stotend geniet ik. De zon schijnt, en wanneer sneeuwt nou? Ik vind het wel spannend.

Met mijn vrolijkste gezicht en oogjes knijpend in de zon groet ik de mensen die ik tegenkom. “Succes he!” word een paar keer gezegd door een net zo glijdende voorbijganger. “U ook!” Leuk, de korte kontakten. Het geeft een korte verbinding. Fijn. Ik neem het compliment dankbaar aan want heb dit nu wel nodig. is mooi weer en dit geeft ook mooie plaatjes van de straten, de stoepen.

Ik maak een plan: ik probeer zoveel mogelijk op de vast getrapte sneeuw te rijden, dat gaat het meestal makkelijker. Op sommige plekken is er blubber en sta ik tot boven mijn schoenen, witte adidasjes, in de sneeuw. Gedverderrie, maar… Ik ontwikkel enorme spierballen, krijg er sterke benen, een sterke rug en een strakke kont van. Tel je zegeningen! Ondanks dat mijn collega zegt, wat een kloteweer, volgende week gaat het gelukkig weer dooien…maar toch ben ik wel blij met deze witte wereld waar kinderen van heuvels afglijden met een slee.

Van mijn tante heb ik de tip van een boek gekregen: “Ik ken mijn ikken.” In dat boek staat beschreven dat je jezelf kunt voorstellen als buschauffeur en in de bus allerlei “ikken” heb te vervoeren. Ik gebruik dit boek vandaag als experiment.

Zo zegt mijn verwonderende-ik: “Goh, wat is de sneeuw mooi, en is het lekker koud! Kijk, er komt damp uit mijn mond als ik adem. Wat fijn dat de zon schijnt. Wat een prachtige plaatjes van glijdende kinderen van heuvels, soms in de struiken. En wat grappig. Mensen, jong en oud glibbereren en gladderen over straat! “O en hallo, mevrouw met de dikke gevoerde jas, zo, u loopt makkelijk over de sneeuw! Een sneeuwpas voor gevorderden. ” “Dag meneer die een hondje uitlaat! O, pas op dat jullie niet uitglijden!” “O en bedankt Syrische man van het restaurant, voor het drankje! Ik wens u ook een fijne dag!”

De relaxde -ik zegt: “Ah, relaxed, doe het rustig aan. Geen haast, je kunt toch niet sneller dan dit. En dan kan je intussen ook eens lekker chillen met je kar in de zon. En thuis natuurlijk even een pauzetje voor een warme kop koffie. Relaxed. Die mensen wachten wel even.”

De rebelse-ik: “WTF zoveel sneeuw je duwt gewoon keihard de pleuris aan die kar door de sneeuw en dan moet-ie maar vooruitkomen. En nou ja, dan ga je een keer op je kanis. Hoort toch bij dit weer? En die post? Die gaat gewoon met een zwaai die brievenbus in. Je laat je toch niet uit het veld slaan door wat sneeuw, ” zegt de rebelse stoere postbode vechtend als de kar weer blijft steken in de sneeuw.

De onderzoeker: “Toch eens even kijken hoe ik praktisch gezien die post op volgorde kan houden en hoe ik dan het makkelijkst van A naar B kom. Eens kijken hoe ik en kan blijven genieten van de zon en al mijn “ikken” in toom kan houden tot het bereiken van het doel. En tegelijkertijd ook soms een kort praatje met mensen kan houden.”

De doorzetter: Dat was toch wel de voornaamste “ik.” “En daar ben ik dan ook alweer trots op, ” zegt mijn trotse-ik. Ik ben een paar keer flink op onderuit gegaan, de leuning van mijn vriend en soms vijand de kar schoot me te hulp maar overwon de sneeuw barrieres ( net als vele anderen) van door de sneeuw sliden tot het bezorgen van alle post . Het was geen uitzondering om 5 uur te ploeteren. “En koud? Gewoon lekker doorlopen, dan hou je het lekker warm!” De relaxede-ik sprak de doorzetter wel vaak toe: “Wel relaxed aandoen he, het is geen wedstrijd.” De verwonderde ik zei” Blijf ook naar de sneeuw kijken en de zon en al het moois om te zien.” De rebelse-ik: “Yes, weer een heuvel, nog net geen Kilimanjaro, lekker doorheen crossen met die kar hoppa. Geef er maar een duw tegen!” Zo kletsend liep ik door tot het laatste pakje was bezorgd. Misschien ook wel mede dankzij de onderzoeker. Met als resultaat enorme spierballen en 3 kilo in deze week afgevallen. En voor ieder post of een pakket die binnen zat waar het warm en behaaglijk was.

Bloopers:

Iemand aan de deur zijn brief willen geven en net onderuit gaan als ik de post wil geven. En zowat aan zijn voeten lig.

Over een heuvel sneeuw willen gaan op een fietspad en de kar blijft steken terwijl er een fietser aankomt en vervolgens moet stoppen en ook bijna een glijder maakt.

Denken dat het harde sneeuw is maar uiteindelijk veel natte derrie waardoor sokken en schoenen wegzakken en kleddernat raken.